Het speelplein is een thuishaven
Een interview met Lenny Swalens van Speelplein Don Bosco in Halle.
Charlotte Dupont, jobstudente bij Jeugddienst Don Bosco, presenteert jullie Lenny Swalens! Lenny is 25 jaar, hoofdanimator en pleinleiding op speelplein Don Bosco Halle. Als het geen speelplein is, vind je hem bij de leerlingen uit het derde leerjaar van gemeentelijke basisschool Blokbos in Lot.
ANIMATOR BIJ DON BOSCO
Ik wilde me graag verder ontplooien en dacht dat dat als animator wel het beste zou lukken. Ik maakte altijd al veel plezier met jongere kinderen en kijk: na al die jaren ben ik nog steeds op en top gelukkig op het speelplein! Ik ben meer dan ik dacht een leiderstype, misschien omdat ik nu leerkracht ben en me daarin heb kunnen trainen? Ik wist ook niet dat ik zo veel grenzen kon verleggen op het speelplein. Ik probeer zo veel mogelijk met de kinderen te spelen door me bijvoorbeeld te verkleden in hun favoriete helden. De kinderen vinden dat altijd geweldig.
Wat doen wij hier allemaal? Wat doen we hier eigenlijk niet, dat is een betere vraag! De speelpleinwerkingen van Don Bosco worden gekenmerkt door hun goede sfeer. 't Is als een thuishaven, een familie. Wij verdienen geen cent, maar we krijgen wel kost en inwoon. Vooral de sfeer hier om zes uur 's avonds, wanneer de kinderen weg zijn en wij aan tafel zitten met de animatoren en we nog allerlei activiteiten samen doen, dat maakt het echt in tienvoud goed. Ik begrijp dat mensen soms twijfelen, ik deed dat ook, maar echt waar, je moet die stap gewoon zetten. Als je één keer meedoet, dan zal je meteen merken: dit is echt een wauw-ervaring!
De speelpleinwerkingen van Don Bosco worden gekenmerkt door hun goede sfeer. 't Is als een thuishaven, een familie.
FEAR OF MISSING OUT
Ik ben onderwijzer en ik kies ervoor om mijn tien maanden schoolkinderen in te ruilen voor twee maanden speelpleinkinderen. Ik zie dat als een energizer omdat ik me hier helemaal kan uitleven met die gasten. Ik heb een fear of missing out, typisch voor millennials zul je misschien denken, maar ik kàn niks missen van het speelplein. Daarom ben ik er elke dag, zes weken lang. Ik wil bij elke activiteit aanwezig zijn.
Ik sprong om twaalf uur in mijn auto, reed een kwartiertje naar Halle om daar een half uur mee te spelen met de kinderen en animatoren. Daarna haastte ik me dan weer naar mijn school in Lot om op tijd mijn kinderen uit de rij te halen en weer les te geven. Dus zo neig is dat wel, ja.
LEVENSVERANDEREND
Animator zijn, kan echt impact hebben op je levensloop. Er was hier eens een animator die dierenzorg studeerde. Wij waren toen net gestart met inclusie, wat betekent dat we extra begeleiding aanbieden voor kinderen met een mentale of fysieke beperking. Hij ging meteen aan de slag met die jongeren en hij vond dat zo geweldig, dat hij er zijn job van heeft gemaakt. Hij stopte met dierenzorg, schakelde over naar speciale zorg en werkt nu in een opvangtehuis. Toch fascinerend om te zien hoe opeens alles kan veranderen, hé?
Als je één keer meedoet, dan ervaar je meteen het wauw-gevoel!
UITSTERVEND RAS
“Animatoren zijn een uitstervend ras”, denk ik soms. Omdat er veel collega’s zullen stoppen, ben ik volgend jaar — na Jan Merckx en Koen Timmermans (allebei 36 jaar) — misschien wel de oudste van ons speelplein! Maar ieder jaar komen er gelukkig 16-jarigen bij, een nieuwe generatie met wie het uiteindelijk altijd klikt. Je maakt hier eigenlijk altijd nieuwe vrienden, en dat vind ik een meerwaarde!
GROOT FIGUUR
Aan het begin van elke speelpleinzomer, houden we een formatie. Dansend en zingend stellen alle animatoren zich voor aan de kinderen. Ik vind het superleuk als al die jongens en meisjes mijn naam scanderen. Ik ben heel timide begonnen, maar voel me nu soms een van de grote figuren naar wie ik vroeger zo opkeek. Elk jaar komen hier duizenden kinderen, dagelijks zijn we met meer dan driehonderd, en bijna iedereen kent mijn naam, hoe hartverwarmend is dat wel niet!
