“De herkenbaarheid van Don Bosco biedt een houvast”
Claire-Eline Theyskens trad in de voetsporen van haar ouders toen ze als kind haar zomervakanties doorbracht op het speelplein van Don Bosco. Net als hen werd ze animator, hoofdanimator en instructor. En net als haar papa trok ze ook het onderwijs in. Op een Don Boscoschool. Aanvankelijk toevallig, maar uiteindelijk merkt ze toch op dat ze Don Bosco blijft opzoeken.
(Op de foto met een afbeelding van Don Bosco.)
“Op het speelplein merkte ik al dat ik graag met jongeren bezig ben,” begint Claire-Eline haar verhaal. “Meer bepaald wilde ik samen met jongeren op weg gaan en plezier maken. Maar ook jongeren die het wat moeilijker hebben structuur kunnen bieden. Zo heb ik altijd een grote interesse gehad voor leerstoornissen. Met mijn job als pedagoog-leerlingbegeleider, sta ik jongeren bij in socio-emotionele kwesties, binnen de gestructureerde context van het onderwijs. De ideale combinatie dus.”
Don Bosco wereldwijd
Starten op de werkvloer deed Claire-Eline eigenlijk op de Jeugddienst, bij Don Bosco Youth-Net, afgekort DBYN. “Ik houd veel warme herinneringen over aan al die uitwisselingsprojecten. Het was eigenlijk pas toen dat ik de verschillende belevenissen en christelijke invulling van Don Bosco zag. Ik kende Don Bosco natuurlijk al als kind, van op het speelplein en van thuis uit. Maar pas toen ik naar het buitenland trok, drong het echt door dat er een veel grotere beweging, een salesiaanse familie achter Don Bosco schuilt. En hoewel er wereldwijd verschillen zijn in de (geloofs)beleving, zijn er ook wel altijd punten van herkenning: spelletjes spelen, zich om jongeren bekommeren, liefdevolle redelijkheid...”
Die herkenbaarheid bood dan ook een enorme houvast toen Claire-Eline als zeventienjarige werd gevraagd om gedurende vijf weken naar Mexico te trekken, om er te helpen met een project rond straatkinderen. “Ik was daar eigenlijk niet mee bezig,” vertelt ze, “maar ik dacht: waarom ook niet? Als het me zo wordt aangeboden. Niet dat ik het zag als een luxereisje hoor, ik werd goed voorbereid op de armoede die ik te zien zou krijgen: de cultuur, het land en wat ik er precies ging doen. Het werd ook heel duidelijk gemaakt dat we daar niet de wereld gingen verbeteren. Wij gingen tijdens ons verblijf de vrijetijdsbesteding verzorgen van kinderen die het thuis niet makkelijk hadden – of die gewoonweg geen thuis hadden. De armoede en hun levensomstandigheden maakten wel indruk. Ik moest die knop dus echt kunnen omdraaien: ik kon de problemen van die kinderen niet verhelpen, maar ik kon ze wel een fijne namiddag bezorgen en hen even kind laten zijn.”
De invloed van Don Bosco
Na haar tocht naar Mexico, die georganiseerd werd in het kader van Vides, en de Europese uitwisselingprojecten via DBYN als vrijwilliger en nadien als werknemer, nam Claire-Eline een voltijdse job aan in het onderwijs en belandde ze uiteindelijk bij een Don Boscoschool. Of Don Bosco dan nog steeds een rol speelt in haar leven? “Ja,” antwoordt Claire-Eline volmondig. “Want ik kan wel zeggen dat ik per toeval op een Don Boscoschool werk, maar ik blijf er toch ook wel. Ook tijdens moeilijkere periodes. Omdat ik die waarden en het preventief pedagogisch systeem van Don Bosco belangrijk vind. Mijn partner merkt ook wat voor invloed dat op mij heeft. Waar het kan, zoek ik Don Bosco op. Ook in mijn activiteiten buiten Don Bosco zal ik die waarden blijven uitdragen. Bij mij hangen er misschien geen Don Boscobeeldjes tegen de muur, zoals bij mijn ouders,” glimlacht Claire-Eline, “maar ik neem alle groeikansen en mooie herinneringen wel absoluut mee.”
