"Don Bosco = voorbij de grens je grenzen opzoeken"

Dirk Kerckhoven begon zijn Don Boscoavontuur als jonge knaap op het speelplein in Halle. Van kwajongensstreken uithalen tot zelf jongeren begeleiden op Turijnreizen – voldoende stof voor een dik boek waarvan hij het laatste hoofdstuk al bijna dertig jaar geleden heeft afgesloten.

De meeste dromen ...

Dirk wist al heel vroeg dat hij in het onderwijs zou terechtkomen. Hij werkte verschillende jaren als directeur van de school Don Bosco Sint-Pieters-Woluwe. Maar voor hij in het onderwijs belandde, was Dirk actief als vrijwilliger bij Bosco Base: “In de eerste plaats ben ik naar Don Bosco gegaan omdat het zo’n toffe bende was. We zetten er de boel op stelten en kwamen op het einde van de dag vuil thuis.” Later vormde Dirk zich tot hoofdanimator en hoofdinstructor: “Ik heb denk ik vijf of zes cursussen als hoofdinstructor gedaan. Ik ben zelfs nog een jaar lid geweest van de stuurgroep van de kaderschool.” Ondertussen haalt hij een dikke farde boven. Hoe omgaan met conflicten binnen groepswerk, staat er bovenaan een blad te lezen. “Dit was mijn map als hoofdinstructor. Er zitten zelfs nog brieven in naar mijn collega-instructoren, en voorbereidingen van vergaderingen. Het is twintig jaar geleden dat ik deze map nog eens opengedaan heb, ik wist zelfs niet dat dit er allemaal in zat.”

“Het typische aan zo’n cursus was natuurlijk het cursuslied,” vertelt Dirk. “Dat was echt het bindmiddel, de mayonaise op die cursus. Zet nu De meeste dromen zijn bedrog van Marco Borsato op, en iedereen van die cursusgroep zal spontaan danspasjes beginnen te doen. Toen wij in de jaren negentig met diezelfde groep naar Wenen reisden, zijn we daar samen met de lokale bevolking op dat lied losgegaan. Die mannen verstonden daar natuurlijk geen knijt van, maar ze stonden wel met honderden mee te doen. Dat is Don Bosco.”

Don Bosco, een reizende disco

Dirk begeleidde driemaal een groep jongeren tijdens hun bezoek aan Turijn. De bedoeling van zo’n Turijnreis is om de geboorteplaats van Don Bosco te gaan bezoeken, waar hij zijn leven en congregatie heeft uitgebouwd. “Voor een buitenstaander klinkt dat als een bedevaart,” lacht Dirk. “Maar bij Don Bosco was dat altijd een zotte bedoening. Ik heb die drie Turijnreizen telkens met dezelfde buschauffeur gedaan: de Patrick. En hij wist perfect hoe hij de groep moest bespelen. In een tunnel zette hij Schlagermuziek op en gingen alle lichten aan – de boel stond op stelten en de toon was gezet voor de rest van de reis. Een reizende disco.”

Naast het amusante aspect, was zo’n reis uiteraard ook heel verrijkend: “We maakten altijd duidelijke afspraken. Ook dàt is Don Bosco: veel ruimte om te mogen, maar ga je de grens over, dan zal je dat ook voelen. En dan was ik er als gids om de jongeren weer voor die grens te brengen.”

De metafoor van de rasp

Tot slot vertelt Dirk hoe Don Bosco niet enkel een naam is, maar een hele filosofie met zich meedraagt: “Als animator, maar ook als schooldirecteur, moet je met jongeren de ambitie hebben om er samen het beste van te maken. Door samen voorbij de status quo te gaan. In heel veel contexten worden jongeren immers al met de status quo geconfronteerd. Iedereen kan wel wat perspectief gebruiken. Maar iedereen heeft een ander verhaal, een rugzak waar mooie en minder mooie dingen in zitten. Ik gebruik graag de metafoor van de rasp. Net als het fijnsnijden van groenten proberen wij ook die robuuste kalibers te polijsten. Maar net als bij een rasp kunnen we onszelf dan al eens pijn doen wanneer we te dichtbij komen. En dat evenwicht moet je voortdurend blijven bewaren.”