"Ja, wij zijn zo'n typisch speelpleinkoppel geworden."
Evelyne Huysentruyt en Steven Feys leerden elkaar kennen op het speelplein, en zijn jaren later nog steeds niet van elkaars zijde geweken. “Ik werd die zomer vijftien, jij was een jaar ouder”, vertelt Steven. “Allee, nu nog altijd, natuurlijk”, lachen ze. Samen doorliepen ze het traject van animator tot pleinleider aan een recordtempo, en hoewel ze het speelplein daarna achter hen lieten, konden ze van sommige mensen maar moeilijk afscheid nemen.
(Op de foto met poppetjes van heksen en koeien die voor themaweken door de moeder van Kürt Maes werden gemaakt.)
Evelyne werd door een vriendin van de Chiro overtuigd om naar het speelplein te komen, Steven werd meegezogen in het aanstekelijke enthousiasme van zijn oudere broer Johan. Na de basiscursus in de paasvakantie, de stage in de zomer en de verdere vorming in de kerstvakantie, haalden ze allebei hun brevet voor hoofdanimator. “Zuster Odette was op dat moment pleinleiding”, herinnert Steven zich. “Hoewel wij ondertussen al aan het studeren waren, vroeg ze ons om die taak van haar over te nemen, omdat ze de generatie na ons nog net iets te jong vond.”
Steven en Evelyne bleken ook bij anderen graag geziene gasten te zijn. Toen Geert Brabant hen vroeg om mee cursus en verdere vorming te geven, gingen ze ook op dat aanbod in. “Geert is een heel belangrijke persoon gebleven in ons leven, ook na het speelplein”, vertelt Steven. “Hij is eens een heel weekend bij ons blijven logeren, om onze huwelijksviering in elkaar te steken. Toen hij zondagavond terug naar het klooster moest, was dat duidelijk met veel tegenzin”, lacht hij nog. “Onze trouwfoto’s zijn nog op het speelplein genomen, kwestie van terug te gaan naar waar het allemaal begon.”
In verleiding gebracht
Toch zijn Evelyne en Steven verder bewust niet meer teruggekeerd naar het speelplein. “Eens je stopt, moet je niet steeds willen terugkeren, zodat je de nieuwe generatie ook de kans kan geven om haar ding te doen”, legt Evelyne uit. Steven valt in: “Het was nochtans verleidelijk om terug te gaan!” Gelukkig hebben ze altijd elkaar nog: “Ja, wij zijn zo’n typisch speelpleinkoppel geworden. Logisch ook, als je een hoop tieners in de zomer bij elkaar brengt, dat daar dan het een en ander van komt”, knipoogt Steven.
Kinderen, bijvoorbeeld. Beide kinderen gingen naar een middelbare Don Boscoschool. “We hebben onze kinderen zelf laten kiezen naar welke school ze wilden gaan, en uiteindelijk zijn ze gewoon hun vrienden gevolgd. Dat dat dan naar een Don Boscoschool was, was natuurlijk mooi meegenomen”, geeft Evelyne toe. “Lennert volgt nu de lerarenopleiding, en wil zijn stage per se daar doen.” En dat zal hij van geen vreemden hebben, want Steven en Evelyne geven allebei zelf les. Steven gaat verder: “Mijn ervaring op het speelplein heeft wel een invloed op de manier waarop ik lesgeef. Dat sociaal engagement vind je terug bij veel mensen die op het speelplein gestaan hebben. Gaan ze niet in het onderwijs, dan wel in de politiek, bijvoorbeeld.”
Gentse Feesten
"Nee, speelpleinwerking was geen vakantiejob waar je rijk van werd. Maar sommige herinneringen die we er maakten, zijn werkelijk onbetaalbaar."
“Als animatoren verbleven we op internaat. Eén avond in de week gingen we uit, al moesten we altijd op tijd terug zijn om het alarm niet af te laten gaan. Maar één keer per jaar ging het alarm een avond uit.” Evelyne lacht terwijl ze het vertelt: “Dan gingen we samen met de zusters naar de Gentse Feesten. Dat moet een fraai zicht geweest zijn, zo’n busje met nonnetjes!”
