“Don Bosco kruipt onder je huid en laat je niet meer los”

Greet Vandergroten en haar man Geert Brabant vonden elkaar bij Don Bosco. Beiden stonden ze op het speelplein – zij in Groot-Bijgaarden, hij in Halle. Enkele jaren en een bewogen parcours later werden ze een koppel. Don Bosco loslaten hebben ze nooit gedaan, integendeel: ze namen hem mee in hun dagelijkse leven als leerkrachten en deelden de spiritualiteit met hun kinderen. Enkele maanden geleden moesten Greet en haar gezin afscheid nemen van Geert toen hij de strijd verloor tegen kanker. Geert heeft geleefd met de spirit van Don Bosco, en wordt ook zo door anderen herdacht.

(Op de foto met een portret van Don Bosco dat haar man had geschilderd.)

Een bewogen parcours

Greet rolde in het speelplein op haar zestiende. Ze volgde een animatorcursus in de toenmalige Kaderschool van Don Bosco, en werd animator en hoofdanimator op het plein De Lustige Vinken. Op haar 21ste begon ze zelf cursussen te geven, samen met de tofste bende van Groot-Bijgaarden en omstreken. “Daar is een wereld opengegaan. Niet dat ik een seut was, maar ik zat thuis heel veilig. Mijn moeder liet me niet vaak ergens naartoe gaan. Waar ik heb leren fuiven? Tijdens mijn eerste cursus in Oud-Heverlee, he!”, kijkt Greet lachend terug.

Greet had de smaak te pakken gekregen, en enkele maanden later had ze graag opnieuw cursus willen geven. Het lot besliste daar anders over. Tijdens een busrit op de autosnelweg kwam ze terecht in een heftig ongeval waardoor ze twee maanden in het ziekenhuis zou liggen. “Dat heeft wel een ommekeer teweeggebracht. Plots wilden mijn ouders niet meer dat ik nog wegging. Maar ik wilde vechten, ik wilde terug naar het speelplein en de cursussen,” vertelt Greet. “Ik heb toen veel steun gekregen van de cursusploeg, waaronder Dirk en Rudy. Die namen hun gitaar mee naar het ziekenhuis en zongen liedjes voor mij. Ik had daarna zo veel hoofdpijn, maar ik was gelukkig.”

Greet ontmoette haar toekomstige pas op een instructorenweekend voor de verschillende cursussen. Of het liefde op het eerste gezicht was? “Het klikte wel meteen, Geert was echt mijn maatje. Maar hij heeft eerst nog enkele jaren bij de salesianen gewoond. Na zijn tweede intreding kwam ik tot het besef dat ik hem eigenlijk wel graag zag – al heb ik hem nooit iets in de weg gelegd of gevraagd om voor mij uit te treden. Hij is uiteindelijk weer bij de salesianen vertrokken omdat hij in een moeilijke periode een job als leerkracht aangeboden kreeg. Een job die hem op het lijf geschreven was. En een halfjaar later waren wij een koppel.”

De spirit van Don Bosco

Greet en Geert hebben de spirit van Don Bosco echter nooit losgelaten. Zijn portret hangt zelfs bij hen thuis aan de muur. Een geschenk van Geert aan zijn boezemvriend, dat hij later had teruggekregen. “Geert heeft dit geschetst in 1992, als cadeau voor Patrick. Toen Patrick verhuisde naar Cambodja heeft hij het teruggebracht naar ons en hebben wij het opgehangen.”

Don Bosco, dat kruipt onder je huid en dat laat je niet meer los, meent Greet: 

“Ik neem hem ook mee in mijn lesgeven. Ik vertel over Don Bosco in mijn klas." 

"Omdat ik vind dat hij jongeren kansen gaf, zoals mijn kinderen ook kansen hebben gekregen op school. Ook Geert was als een Don Bosco voor zijn leerlingen: hij haalde de zwakste eruit en zorgde ervoor dat zij er kwamen. Op Geerts uitvaart heeft Axel, een jeugdvriend van onze zoon die heel vaak bij ons is blijven eten en slapen, een tekstje voorgelezen waarin hij vertelde wat Geert voor hem heeft betekend. Hoe hij Axel heeft geholpen doorheen de jaren. Toen ik dat hoorde, dacht ik: dat is Don Bosco. Geert is Don Bosco geweest voor Axel. En ik denk dat dat het mooiste is dat je maar kan verwezenlijken.”