“Vides stimuleerde me om mijn eigen mogelijkheden optimaal te benutten”
Na jaren gewoond te hebben in Kortrijk en Wijnegem, keerde Hilde Bosmans vorig jaar terug naar Dilbeek, niet ver van waar ze is opgegroeid. Op haar 24ste sloot ze zich aan bij de zusters van Don Bosco, een doordachte beslissing waar ze nog steeds met volle overgave achter staat. Hilde ruilde een leven als verpleegster in voor een levenspad dat loopt door Albanië, Tunesië, Brazilië en Afrika.
(Op de foto met foto's van haar internationale reizen.)
“Ik ben een aantal jaren intensief met Vides bezig geweest,” vertelt Hilde. Vides is een internationaal vrijwilligersproject gericht op kinderen en jongeren, ontstaan bij de zusters van Don Bosco. Zo trok ze in 1994 naar Albanië om er samen met een grote groep vrijwilligers een speelplein te organiseren. “Dat was vlak na het communisme. De grenzen waren nog niet zo lang open, de bevolking was er enorm arm. Het speelplein was dus heel welkom voor die kinderen. Uiteraard spraken zij geen Engels, dus moesten we beroep doen op jongeren die Engels of Italiaans konden spreken en voor ons wilden tolken.”
Uitdagend maar intrigerend
Hilde begaf zich naar verschillende uithoeken van de wereld. Of ze een meest memorabele reis kan noemen? “Goh, da’s moeilijk,” geeft ze toe. “Al mijn ervaringen zijn heel sterk geweest, elk op hun eigen manier. Maar de ene situatie was al schrijnender dan de andere. Albanië was bijvoorbeeld de meest schrijnende reis. Een land dat uit het communisme komt en een jaar later vol met maffia zit. Omdat dat een Europees land is, verwacht je zulke situaties niet. Dat was heel intrigerend.”
“Brazilië was ook heel uitdagend,” gaat Hilde verder. “Daar organiseerden we een speelplein bij een kleine, onbekende indianenstam. We hebben toen geldinzamelacties op poten gezet om hun veerpont te kunnen herstellen, zodat we naar een reservaat konden varen.”
Jezelf confronteren
Op haar foto’s is telkens een geëngageerde Hilde te zien. Al maakt ze er een gevatte kanttekening bij: “Het is belangrijk om te beseffen dat je telkens maar tijdelijk weg bent. Je bent dus beperkt in wat je kan doen. Je kan die kinderen op dat moment wel een leuke tijd bezorgen op het speelplein, maar je mag niet met het idee vertrekken dat je op die korte termijn alles kan veranderen. Als je je echt wilt engageren, dan moet je minstens een jaar blijven. Dan pas weet je hoe de situatie er echt is, waar de mensen écht nood aan hebben. In dat opzicht moet je dus eerlijk zijn over het feit dat je die projecten ook voor een groot stuk voor jezelf doet. Om jezelf te confronteren.”
Het zijn inspirerende woorden waarmee we ons gesprek afsluiten: “Je hoeft mensen niet te wijzen op hoe slecht anderen het wel niet hebben, want dat werkt moraliserend. Maar mijn ervaringen motiveerden me wel om nog meer te kijken naar onze eigen mogelijkheden. En om die zo optimaal mogelijk te benutten.”
