“De reizen naar Congo, Zimbabwe en Mexico leerden mij vooral om het leven te relativeren”

In tegenstelling tot wat je zou verwachten, kwam Ireen Carette pas tijdens haar hogere studies bij Bosco Base (vroeger Jeugddienst van Don Bosco) terecht. Wat begon als een weekje afleiding tijdens een tweede zit, eindigde in reizen naar verschillende uithoeken van de wereld. Ze schreef nog voor het magazine Koerier, kookt nog tijdens cursussen, maar besefte dat het na een aantal jaar tijd was voor iets anders.

“Graag nieuwe dingen leren, da’s gewoon wie ik ben”, begint Ireen. Diezelfde reactie had ze wanneer een vriendin uit het zangkoor haar voorstelde om een week op het speelplein in Heverlee te komen staan. “Cursus heb ik niet meteen gevolgd: ik was al een paar jaar ouder, had al wat ervaring opgedaan bij de scouts en de toneelvereniging.” Toch had ze er geen moeite mee om in een groep vol onbekenden terecht te komen. “Ik smijt mij altijd”, lacht ze.

Polé polé

Later voelde Ireen dat ze uit de speelpleinwerking begon te groeien, maar omdat ze nog niet klaar was om het helemaal los te laten, vertrok ze naar het buitenland. Daar ging ze animatorcursussen geven – althans, dat was de bedoeling. “Toen we in Congo aankwamen, waren we net een trofee die van de ene plek naar de andere werd meegenomen”, legt Ireen uit. “Toegegeven, in het begin was het frustrerend om daar om zeven uur ’s ochtends te staan wachten, terwijl er niemand opdaagt. Maar uiteindelijk neem je die ‘polé polé’-mentaliteit om te zien wat de dag brengt, wel gewoon over.”

Toch zijn er zeker dingen blijven plakken: “Het jaar daarna gingen we terug, en zagen we dat ze nog steeds technieken gebruikten die we hen hadden aangeleerd. Dus ja, die straatkinderen zullen daar zeker iets aan gehad hebben, maar of we het jeugdwerk daar structureel veranderd hebben, dat durf ik te betwijfelen”, blikt Ireen terug.

In Mexico ging het er dan weer helemaal anders aan toe. “Ik zou eigenlijk met de zusters naar Georgië gaan, maar ze kwamen nog begeleiding te kort naar Mexico. Dus ben ik dan maar naar daar gegaan”, lacht Ireen. De school werd op dat moment verbouwd, dus verhuisde het speelplein naar het dorpsplein. “En toen werd het wat moeilijker, want die meisjes waren zo verlegen. Maar ja, ze kunnen niet allemaal zo hevig zijn als ik.”

Reïncarnatie van Don Bosco

Ireen is duidelijk avontuurlijk aangelegd, maar of ze ooit werd afgeschrikt om af te reizen naar plekken die misschien niet zo veilig waren? “Nee, eigenlijk niet. Je kent de werking van Don Bosco, dus je weet ook dat je goed opgevangen wordt. Zelfs als er ergens geen elektriciteit of stromend water is.” Die reizen waren eveneens een goede motivator om haar talenkennis uit te breiden. “Zo ging ik bijvoorbeeld mee naar de Wereldjongerendagen in Duitsland, Australië en Spanje”, vertelt ze opgewekt.

Daar kwam de figuur van Don Bosco weleens ter sprake, al wist Ireen er nog niet zoveel van. “Op het speelplein in Heverlee heb ik aan de zusters gevraagd: ‘Wie is Don Bosco nu eigenlijk?’”, gaat ze verder. “Ik heb boeken gelezen, ben naar Turijn gereisd. Zo heb ik Don Bosco leren kennen als iemand die er was om dingen te doen voor én met jongeren die het moeilijker hebben. Toen ik in Mexico een zuster volledig gekleed in een rivier zag springen om met de kinderen te gaan zwemmen, dacht ik dat ik de reïncarnatie van Don Bosco was tegengekomen.”

Zo heb ik Don Bosco leren kennen als iemand die er was om dingen te doen voor én met jongeren die het moeilijker hebben.

Hoe haar leven eruit zou hebben gezien zonder die ervaringen, vindt ze moeilijk te zeggen. “Het was gewoon heel fijn om een wereld binnen te komen waarin je dingen kon en mocht doen. Als je bijvoorbeeld eens knutselt met kleine kinderen die de verf opeten, dan weet je dat je dat niet meer moet doen.” Ireen besluit: “Tijdens die cursussen, zo zonder gsm of internet, waren we een week afgesloten van de wereld. Om dat nu nog eens te kunnen doen, dat zou heerlijk zijn.”