"Als ik eerder bij Don Bosco was beland, was ik nog vaker naar het buitenland gegaan."

Kathleen Haesen, nu educatief medewerker bij Avansa en docent aan UCLL, was tot kort geleden actief als trainer bij Don Bosco Youth- Net. Wat begon als een stage groeide uit tot een blijvend engagement als vrijwilliger.

“Ik wilde stage doen in het buitenland, maar vond moeilijk een geschikte plek. Tot ik een vacature zag bij Bosco Base (toen nog Jeugddienst Don Bosco).” Haar opdracht? Buitenlandse projecten ­toegankelijker maken. “Een perfecte combinatie: werken in het buitenland en ervaring opdoen bij een organisatie waar ik mezelf later wel zag werken.” Die ­ervaring gaf haar niet alleen ­professionele groei, maar ook een breder wereldbeeld en een sterkere ­verbondenheid met ­jongeren uit diverse achtergronden.

Verbinden ondanks verschillen

Na projecten in Tanzania, Zambia en ­Congo bouwde Kathleen ook in Europa een netwerk uit. “Vormingen geven vond ik altijd al boeiend, maar met jongeren uit heel Europa werd dat nog ­interessanter,” vertelt ze. “Het was mooi om te zien hoe ze elkaar, ondanks hun verschillen, toch snel vonden.”

Die verschillen leidden vaak tot leerrijke discussies. “In Auschwitz bijvoorbeeld,” zegt Kathleen. “In België en Duitsland is die geschiedenis een belangrijk onderdeel van de opleiding, maar in Italië veel minder. Daarnaast was er een zekere gevoeligheid tussen Duitse en Poolse jongeren. Toch vonden ze een manier om open met elkaar in gesprek te gaan.” Dat onderlinge begrip en respect was ­indrukwekkend om te zien.

Cultuur als identiteit

Kathleen zou zulke uitwisselingen graag doortrekken naar volwassenen. “Zolang mensen met verschillende achtergronden samenkomen, is dat waardevol, ongeacht het onderwerp,” stelt ze.

Haar tijd in Congo maakte haar bewuster van haar eigen cultuur. “Ik koos ­bewust voor een plek zonder veel andere ­vrijwilligers, maar merkte dat ik soms ­gewoon mijn moedertaal wilde ­spreken op moeilijke momenten. Dat deed me inzien hoe nieuwkomers zich hier ­voelen.”

Niet alles was eenvoudig. “Ik botste op hiërarchische structuren en ­wilde ­vermijden dat ik overkwam als de ­westerse vrouw die alles beter wist. Maar sommige principes kon ik niet naast me neerleggen, zoals de grote afstand die de paters tot de jongeren hielden.” Ondanks die uitdagingen was het een ervaring die haar veel leerde over ­interculturele ­communicatie en ­persoonlijke veerkracht.

“Anderhalf jaar geleden werd ik mama, waardoor mijn engagement nu op een lager pitje staat. ­
Zoveel idealisme en zo weinig tijd, daar worstel ik soms wel mee.”

Nood aan bezinning

Als docent merkt Kathleen dat ­jongeren behoefte hebben aan bezinning en ­zingeving. “Tijdens uitstappen moet ik mezelf eraan herinneren niet alleen ­kennis over te dragen, maar hen ook tijd te geven om na te denken. Binnen ­Don Bosco is dat vanzelfsprekend, want daar is stilstaan part of the plan.” Die momenten van reflectie zijn volgens haar essentieel om jongeren niet alleen ­intellectueel, maar ook persoonlijk te laten groeien.