“Don Bosco was Tinder avant la lettre”

Kürt Maes komt oorspronkelijk uit Harelbeke, maar volgde de liefde naar Haacht. Zijn vrouw, die leerde hij kennen toen ze allebei cursus gaven om animatoren op Don Boscospeelpleinen op te leiden.

(Op de foto met een foto van zichzelf tijdens een themaweek op het speelplein.)

Dat hij bij Don Bosco terechtkwam, was een familiezaak: “Mijn broer was hoofdanimator op een speelplein waar ze nog animatoren zochten. Toen ze mij vroegen, dacht ik: ‘Waarom niet, zo’n weekje animator zijn?’ Die ene week werden er drie, en uiteindelijk ben ik acht jaar bij de speelpleinwerking gebleven”, begint Kürt. Het geheim om het zo lang vol te houden? Het vooral heel plezant vinden.

Brandweermannen en maffioso

Kürts meest memorabele herinnering is een animatorenweekend in Nieuwpoort. “Stel je voor: de zomer loopt ten einde, en wij rijden voor het eerst naar de zee. Op een avond besluiten we een kampvuur te maken voor de loods waarin we blijven slapen, waarop de buren de brandweer bellen. Gelukkig hadden we daar een vergunning voor, anders waren we er niet van afgekomen met een bak bier voor de uitgerukte brandweermannen”, blikt hij lachend terug.

Niet alleen met de brandweer, maar ook met de maffia kreeg Kürt te maken, vertelt hij: “We trokken met een groep animatoren naar Albanië, om de paters en zusters daar te tonen hoe ook zij een speelplein konden beginnen voor de kinderen uit de buurt. Toen we daar toekwamen, liepen er bewakers met geweren en macho’s met messen over het terrein. Maar wij waren te druk in de weer met emmers en touwen om basketbal- en volleybalvelden te knutselen.” Creatief omgaan met beperkingen, dat is wat hij uit het verhaal meeneemt.

Plezier maken met een doel

“Ik zeg het er alvast bij: het kapsel en de snor op deze foto waren niet écht de mijne”, lacht Kürt wanneer hij een foto van vroeger bovenhaalt. “Iedere dag begon met een openingstoneel. Ik was Frits de ijsboer, mijn goede vriend Johan was zijn slechte tegenspeler. Zes weken lang was Johan de slechterik, tot we hem op een bepaald moment een ijsje in z’n mond duwden, die hij op enkele seconden binnen wist te spelen. Plots was hij de held van het speelplein.” Met een beetje fantasie kan je kinderen ook op een plezante manier waardevolle lessen leren, besluit hij.

“Die ingesteldheid neem ik nu nog steeds mee in het lesgeven. We zitten hier nu toch, laten we er dan maar het beste van maken.” Naast levenslange vrienden en zijn vrouw, heeft Kürt ook zijn werk aan Don Bosco te danken. Al is het puur toeval dat hij nu lesgeeft op een Don Boscoschool, legt hij uit: “Ik woonde op dat moment in Kessel-Lo, maar moest voor een afspraak even terug naar Harelbeke. Net op die dag kreeg ik telefoon van de directeur, die me een job aanbood. Hij had alleen het telefoonnummer uit Harelbeke, dus als ik die dag nog in Kessel-Lo was geweest, had ik de job misschien nooit gekregen.”

Levenslange vorming

Kortom, speelplein geven is een vorming die je nergens anders krijgt, meent Kürt: “Wanneer je je in die periode van je leven, waarin je de wereld begint te ontdekken, kunt laten omringen door de juiste mensen, dan hou je daar waardevolle dingen aan over. Ik leerde er niet alleen mijn beste vrienden en vrouw kennen, maar deed al leservaring op voor ik ook maar één keer voor een klas had gestaan."

"Je leert leiding en initiatief nemen, samenwerken en doorgroeien, en dat zijn vaardigheden waar je ver mee komt.”