"Door de cadans van het wandelen,
de prachtige natuur en de gemoedelijke groepssfeer vond ik rust in mezelf."

Leen is een van de vrijwilligers die meestapte vanuit Portugal naar Santiago de Compostela. We vroegen haar hoe de staptocht Hasta La Pista verliep en welke bijzonder ontmoetingen ze onderweg had.

Bergop met blaren

Het wandelen ging vlot en het was mogelijk om op je eigen tempo vooruit te gaan. In het begin van de tocht kwamen we een helling tegen. Het leek wel loodrecht omhoog, maar uiteindelijk was dat het steilste wandelpad dat we hebben gehad tijdens Hasta La Pista. Bergop stappen kostte me moeite, zeker met een kleine teen die bezaaid zat onder de blaren. Toch viel het voor mij nog mee. Er waren er in de groep die niet gespaard zijn gebleven van voetproblemen.

Inpakken met de keukenweegschaal

Ik heb mijn bagage gepakt met de keukenweegschaal ernaast. Ik heb letterlijk gewikt en gewogen. Spullen werden aan een strenge selectie onderworpen. Ik koos bijvoorbeeld voor een fatsoenlijke regenjas in plaats van een boek. Dat bleek een goede keuze. Mijn rugzak woog uiteindelijk 7 kg zonder gevulde drinkbussen. Op de luchthaven bleek dat ik toch één van de lichtste rugzakken had van de groep.

Met negen jongeren onderweg naar Santiago

De sfeer in de groep zat snel goed. We leerden gauw aanvoelen wat iedereen nodig had. We hadden een dagelijkse routine met goede afspraken: wanneer vertrekken we, waar picknicken we, waar wachten we op elkaar, wie kookt, wie doet de afwas… We bereikten elke dag tijdig de albergue, we hadden daar geen zorgen over en genoten van elkaars gezelschap en de natuur. Iedereen was heel open en sociaal naar elkaar toe. Als iemand het moeilijk had, dan steunden we elkaar. Door de open groepssfeer kon iedereen de beste versie van zichzelf zijn. ’s Avonds was er altijd wel ruimte om naar huis te bellen of actief te zijn op sociale media. Ik had daar zelf minder nood aan, omdat ik het wel fijn vind om eens helemaal weg te zijn. Ik leefde er echt in het moment zelf, dat gaf me rust.

Memorabele avond rond de pizzaoven

Tijdens de tocht verbleven we een nacht in een albergue die werd beheerd door een Spaanse vrouw samen met een Oekraïens gezin. Tim had meteen gezien dat er in de tuin een houtoven was. Hij stak de oven aan, de vrouw maakte pizzadeeg en wij zorgden voor de ingrediënten. Daar hebben we heerlijk gegeten en al gauw werd er ook een gitaar bovengehaald. Dat was zo gezellig!

Schelpen reizen de wereld rond

Onderweg hadden we tal van interessante babbels, maar de ontmoeting die me het meest zal bijblijven was die met een leraar. Toen we voorbij een schooltje liepen, hing er een man uit het raam die vroeg waar we vandaan kwamen. Toen riep hij zijn leerlingen en zij gaven aan ieder van ons een zelfgemaakte schelp aan een touwtje. De bedoeling was dat we de schelp thuis zouden fotograferen, bijvoorbeeld met het stadhuis van Leuven om op hun facebookpagina te posten. Met de ingestuurde foto’s gaf deze leraar tijdens Aardrijkskunde les over plaatsen in de wereld.

Aan tafel met Europese Don Boscovrijwilligers

De voorlaatste avond verbleven we in een Don Boscocentrum. We werden er ontvangen met een feestelijke receptie en zaten aan een lange tafel met de plaatselijke vrijwilligers. Dat bood ons de kans tot interessante uitwisselingen. De salesianen in huis konden we slechts vluchtig begroeten door de geldende covid-restricties.

Kaarsjes branden in de kathedraal

Toen we Santiago aankwamen, zaten de weergoden ons niet mee. We hebben elkaar op het plein aan de kathedraal in de gietende regen geknuffeld. Keiblij, dat het voor iedereen gelukt was om deze tocht te maken. Santiago is best een drukke stad en dat was in schril contrast met de prachtige wandelwegen, langs stroompjes en eeuwenoude bomen onderweg. De imposante kathedraal maakt wel indruk, we hebben er kaarsjes gebrand.

De batterijen opgeladen

Elke dag zag er hetzelfde uit, dat was fysiek uitdagend, maar het wandelen, de natuur rond me en een fijne groep maakten mijn hoofd leeg. Ik heb totaal niet aan thuis gedacht of gepiekerd. De laatste dag hebben we met z’n allen gepicknickt op het strand van A Coruña. Dat was een spetterende afsluiter. We zijn met enkelen de zee in gerend voor een zeedip.

Ik moest helemaal niet bekomen van de reis, integendeel, ik heb er mijn batterijen volkomen opgeladen en ik ben thuis met frisse moed aan een nieuwe job begonnen.