"Door Don Bosco hebben we zoveel gekregen: vrienden, kansen, een thuisgevoel."

Nina Dannau en Luka De Rycke, beiden actief op Don Boscospeelplein Halle, trokken op staptocht naar Turijn, de bakermat van Don Bosco. Nina was er vroeger al geweest. “Luka vroeg: ‘Ga je mee?’ en ik zei gewoon: ‘Ja’", vertelt ze. Luka wilde de oorsprong van Don Bosco ontdekken: “Mijn vrije tijd gaat grotendeels naar het speelplein. Ik wilde weten waar het allemaal begon.”

Een wandeltocht vol verrassingen

De tocht bracht fysieke uitdagingen, maar ook rust en bezinning. “Wandelen in de natuur maakte mijn hoofd leeg,” zegt Nina. Luka, voor wie zo’n tocht met de rugzak nieuw was, vond het een welkome afleiding na een moeilijke periode. ­

“De groep voelde goed aan wat iedereen nodig had: een keer rust, een andere keer gek samen zingen tijdens een afdaling in de modder.” Ze trotseerden lastig terrein. Gelukkig hielpen ervaren begeleiders met ­handige tips, zoals wandelwol om blaren te vermijden.

Adembenemende uitzichten ­en betekenisvolle plaatsen

De beloning? Prachtige natuur. Op een helling staan boven de mist, met een adembenemend uitzicht, bij ­Colle­­ Don Bosco een magische zonsondergang zien boven de Alpen, … “We waren vol verwondering: voor de natuur, paddenstoelen, hagedissen, ­everzwijnsporen. Alles kreeg een nieuwe betekenis.” Voor Nina, ook leerkracht op een Don Boscoschool, bood de reis ­inspiratie: “Ik heb zoveel foto’s gemaakt die ik kan ­gebruiken in mijn lessen ­godsdienst.”

Hartelijke ontmoetingen onderweg

Onderweg ontmoetten ze bijzondere mensen. In een B&B leek de eigenaar eerst afstandelijk, maar dat veranderde snel. “Hij bracht ons naar een pizzeria en bewonderde onze reis.” Ondanks ­taalbarrières toonden Italianen hun warme hart. “Ze spraken gewoon ­Italiaans tegen ons, ook al ­antwoordden we niet altijd juist,” lacht Luka. Een toevallige ontmoeting met andere ­vrijwilligers van Bosco Base in Turijn versterkte het Don Boscogevoel.

Leven als pelgrims­

De tocht leerde hen hoe weinig ze echt nodig hadden. “Misschien een extra paar sokken, maar minder spullen betekent minder stress,” grapt Nina. “Geen sociale media of smartschoolmeldingen – dat gaf rust.” De groep steunde elkaar. “De laatste dag was zwaar, mijn benen ­v­erzuurden, maar de anderen droegen een deel van mijn rugzak,” vertelt Nina. “Dat moment toonde hoeveel we aan elkaar hadden.”

Don Boscospirit

Ze bezochten Don Bosco’s graf, zijn ­oratorio en zelfs zijn hersenen. Maar zijn spirit zat vooral in de groep: ­hartelijkheid, kansen geven, ­verantwoordelijkheid nemen. ­

Elke avond kozen ze een parel om hun dag te beschrijven, een ritueel dat ­resulteerde in een sleutelhanger vol herinneringen. “Die herinnert me aan de avonden waarop we, ondanks onze vermoeidheid, naar elkaars verhalen luisterden.”

Meer dan een staptocht

Hasta La Pista was meer dan een fysieke reis. “Je leert jezelf op onverwachte manieren kennen,” zegt Luka. “Bij een volgende tocht zijn we er zeker weer bij.”