“Dankzij Don Bosco kreeg geloof een heel andere dimensie.”

Er is een kok aan ons verloren gegaan toen Yves Theyskens besloot in het ­onderwijs te gaan staan. Tegelijkertijd was hij vrijwilliger op de wijkspeelpleinen regio Leuven. Na een mooie carrière koestert hij talloze mooie herinneringen, net als zijn drie kinderen die ook naar Don Bosco zijn gegaan. Op 65-jarige ­leeftijd ademt Yves nog steeds Don Bosco en duikt hij nog regelmatig in zijn dozen met souvenirs om te kunnen terugblikken op een bijzondere periode.

(Op de foto met een foldertje van de wijkspeelpleinen waarvoor Yves verantwoordelijk was)

Een moeilijke start

Yves draaide op z’n 17de eens een zondag mee op het wijkspeelplein Erasmus, op aanraden van zijn tante. Toen ze daar hoorden dat hij zelf ook in een jeugdbeweging had gezeten, de KSA, vroegen ze of hij wilde blijven meehelpen op de stadspeelpleinen. En zo bood Yves zijn hulp aan als Don Boscoanimator op de drie wijkspeelpleinen: Erasmus, De Bruul en Sint- Maartensdal. Al bleek dat geen evidentie te zijn: “Oh nee, dat was heel heavy. Ik kwam uit een redelijk beschermd gezin, had nog niet te veel gezien of meegemaakt. Die wijk waarin ik plots terechtkwam, was marginaal in mijn ogen destijds. ‘Moet ge een toek op uw bakkes hebben jong?’, was het eerste dat ik daar te horen kreeg. Een jongetje van zes jaar. Ik zal dat nooit meer vergeten.”

Ontdekkingsreis in Meerdaalwoud

Het duurde dus wel even voordat Yves geïntegreerd geraakte: “Die jongeren waren heel argwanend en agressief tegenover elke persoon die niet tot de wijk behoorde. Hun sociale context maakte het hen dan ook zodanig ­moeilijk.” En daar wilde Yves verandering in brengen: “Men heeft mij zot verklaard toen ik met hen naar ­Meerdaalwoud wilde fietsen, maar ik wilde die gasten absoluut buiten hun wijk brengen. We kwamen nog maar aan in het Heverleebos en zij konden hun ogen niet geloven – en ik spreek over nog geen vijf kilometer ver, hé. Ik dacht: dit is niet normaal. Die gasten waren amper een paar jaar jonger dan ik en hadden nog nooit een bos gezien. Toen besefte ik dat er nog veel werk aan de winkel was.”

"Die jongeren hunkerden naar iemand die er voor hen was."

En zo is Yves schoorvoetend uit zijn beschermd milieu getreden: “Door met die jongeren bezig te zijn, merkte ik dat ze eigenlijk gewoon hunkerden naar iemand die er voor hen was. Uiteindelijk ben ik ook in het weekend beginnen helpen. Iemand die zijn zaterdagen opofferde, dat was voor hen een teken dat ze me konden vertrouwen. Toen ik met hen naar Hofstade ben geweest, had iemand mij bestolen. Amai, die gasten werden agressief naar de omstanders. Dat was natuurlijk niet oké, maar op dat moment voelde ik wel dat ik een van hen was.”

Geloof in jongeren

Zijn ervaringen bij Don Bosco vormden Yves tot de leerkracht die hij gedurende zijn carrière is geweest: “Bij Don Bosco gaat het niet om: ‘je moet dit of je moet dat’, maar wel om ‘wat kun jij, wat kunnen we samen, en hoe gaan we ons samen naar andere mensen toe engageren?’ En zo kreeg het geloof een heel andere dimensie. Ik zag het katholicisme niet langer als een wijzend vingertje. Ik vat de pedagogische filosofie van Don Bosco dan ook samen als: geloven in de talenten van elke jongere, en hen positief aanmoedigen, hoe klein het talent ook is. Dat is het belangrijkste dat ik geleerd heb in mijn hele carrière. En iemand die bij Don Bosco heeft geleefd, raakt die filosofie nooit meer kwijt.”